چارچوب پیشنهادی برای ارسال فیلم به همایش 

ارتباط سینما با علوم اجتماعی هیچگاه گسیخته نبوده است، اما در ایران به دلیل خودآئینی نهاد آکادمی از یک طرف و وابستگی سینماگران به صنعت فرهنگ و سرمایه نهادهای حکومتی از طرف دیگر، باعث شده ارتباطات معدود بین این حوزه‌ها به راحتی هدایت، کنترل و سیاست زدایی شوند. این سیاست زدایی چه ناشی از افتادن سینماگران به دام تجلی‌های زیبایی شناختی جشنواره پسند باشد و چه ناشی از دلباختگی پوزیتیویستی اهالی علوم اجتماعی به امر مشاهده، نتیجه تفاوت نمی‌کند.
شرایط موجود حاکی از آن است که مستندهای به ظاهر اجتماعی، اما فاقد تخیل جامعه‌شناختی که این سال‌ها در همکاری بین سینماگران و اهالی علوم اجتماعی تولید شده‌اند کاری بیش از معضل نگاری، رونق دادن بازار خیریه‌ها و تثبیت وضعیت‌ها و جایگاه‌ها نکرده‌اند. در حوزه آکادمی هم تصور ناصوابی که حوزه‌هایی مانند انسان‌شناسی تصویری و جامعه‌شناسی تصویری از تصویر متحرک به مثابه ابزاری برای مطالعات انسان-جامعه شناختی رواج داده‌اند باعث شده است توانایی این تصاویر در بازخوانی انتقادی واقعیت به کلی نادیده گرفته شود. 
با این مفروضات اگر قرار است فیلم و تصویر تاثیری بر زیست اجتماعی ما بگذارد، این راه جز از طریق بازخوانی انتقادی هر دوی این امور ممکن نمی‌شود؛ بازخوانی انتقادی واقعیت برساخته اجتماعی بواسطه نه مشاهده، بلکه مداخله مستقیم فیلمساز در وضعیت و افشای ساز و کارهای ایدئولوژیک درونی نهادها و نظام های بوروکراتیک حاکم بر حوزه‌ها.  
واضح است این بازخوانی انتقادی که به تازگی در قالب ترم هایی چون مستند جامعه شناختی(sociological documentary) در صدد تبیین است دلبسته تکنیک و زیبایی شناسی نیست؛ مگر آنجا که این امور از خود فراتر رفته و آشکار کننده کنش انتقادی فیلمساز و جهان بینی خاص او باشند. بنابراین انتظار است دانشجو-فیلمساز آشنا با علوم اجتماعی همانطوری که به مقاله(essay) به عنوان ابزار فرافکنی سوبژکتیویته انتقادی خود می‌نگرد، به فیلم و فیلمسازی هم به عنوان ابزاری برای کنش و نه نمایش بنگرد.
به این اعتبار شاید بهترین شیوه برای ساخت فیلم‌های انتقادی آن باشد که «خود» به عنوان محور کنش اجتماعی، محور فیلم هم قرار گیرد تا تن و ذهن همزمان در عرصه تصویر فعلیت یابند. پیشنهاد هموار کننده راه این است که دوربین را به سوی خود برگردانیم و خود را در پیوند با زیست درونی و بیرونی‌مان ثبت کنیم؛ امر فردی در نسبت با امر اجتماعی. انتظار است که فیلم‌هایی که قرار است ساخته شود فیلم‌هایی باشند که به جای معضل نگاری و رقت‌انگیزی که نقش زیادی هم در آگاهی بخشی اجتماعی ندارند، بتوانند فرصت چانه زنی برای قشر دانشجو ایجاد کنند و منجر به بازیابی قدرت آن‌ها شوند. 
نکات قابل توجه در ساخت و ارسال و داوری فیلم ها 
شرکت در این فراخوان برای دانشجویان همه رشته ها آزاد است. 
هیچ محدودیت تکنیکی و ابزاری برای تولید فیلم وجود ندارد. 
تبصره ۱: فیلم اگر واجد نریشن، مصاحبه و گفتگو باشد، لازم است صدای فیلم واضح باشد.  
تبصره ۲: لازم است کیفیت تصاویر به صورتی باشد که فیلم در هنگام پخش در ابعاد بزرگتر از صفحه نمایش تلویزیون آسیب کمتری ببیند. بنابراین توصیه می‌شود که رزولیشن حداقل فیلم‌ها ۵۷۶×۷۲۰(معادل نسخه DVD ) باشد. 
هیچ محدودیت طول زمانی برای فیلم‌ها وجود ندارد. 
فیلم‌ها الزامی به تیتراژ کامل ندارند، اما لازم است که نام فیلم و فیلمساز و سال تولید در ابتدا یا انتهای فیلم قید شود. 
فیلم سازها لازم است فرم شرکت در فراخوان را پر کنند و در حداکثر ۲۰۰ کلمه موضوع فیلم خود را توضیح دهند. 
لازم است همه فیلم ها در دو نسخه DVD ارسال شوند و مشخصات فیلم و فیلمساز روی آن ها قید شوند. 
فیلم ها بر اساس شیوه‌های مرسوم در جشنواره های سینمایی و بر مبنای توانایی تکنیکی فیلمساز در تصویربرداری، تدوین و... داوری نخواهند شد. آنچه مورد توجه قرار خواهد گرفت توانایی فیلمساز در خوانش انتقادی زیست دانشجویی است و الزامات تکنیکی نیز بر همین مبنا قضاوت خواهند شد. 
فیلم های منتخب در اردیبهشت ماه ۹۸ معرفی خواهند شد و با دعوت از فیلمسازان از تمامی آن ها با تقدیم هدایایی تقدیر به عمل خواهد آمد. 
فیلم های منتخب با حضور فیلمسازان در زمانی که متعاقباً اعلام خواهد شد به نمایش درخواهند آمد.
تبصره ۱: فیلم های منتخب رتبه بندی نخواهند شد. 
تبصره ۲: تعداد فیلم های منتخب بسته به نظر داوران و ویژگی های آثار ارسالی دارد.